آشنایی با ورزش وزنه برداری

وزنه‌برداری ورزشی است که شامل بلند کردن وزنه‌های مختلف است. در شکل مدرن آن ورزشکار باید دارای قدرت، سرعت، تکنیک، تعادل و هماهنگی در هنگام برداشتن وزنه باشد.

این ورزش از نخستین دوره بازی‌های المپیک (۱۸۹۶) جزو رشته‌های المپیکی بود. وزنه‌برداری در حال حاضر تنها ورزش قدرتی است که در المپیک وجود دارد. وزنه‌برداری در تمام کشورهای جهان رواج دارد، اما در کشورهای ترکیه، بلغارستان و یونان ورزشی سنتی است. روسیه، چین، کشورهای اروپای شرقی، و اخیراً ایران اغلب دارای وزنه‌برداران درجه یکی بوده‌اند.

تاریخچه جهانی وزنه برداری

بشر برای حفاظت خود در غارها، ناگزیر به جابجایی سنگ‌های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه‌های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه، مردان قوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه‌های سنگی وا ‌داشتند.

کاوش‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد وزنه‌برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می‌شده است. همچنین وزنه‌برداری و وزنه‌پرانی جزئی از بازیهای تیلی‌تیان ایرلندی‌ها در ۴۰۰۰ سال قبل بوده است. “میلو” از اهالی “کورتونا” سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت ۲۸ سال مقام خود را حفظ کرد.

او اولین وزنه‌بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم‌کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله‌ای را هر روز از زمین بلند می‌کرد و روی دو دست قرار می‌داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می‌برد. تاریخ این کار را ۶۸۴ سال قبل از میلاد نوشته‌اند و در حقیقت وزنه‌برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می‌کند.

اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی “هالترس” (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است. وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند.

کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.

“وی‌نه‌یرون” می‌توانست یک وزنه ۳۰۵ کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. “گوتا” فرد دیگری با ۷۷/۱ متر قد و ۸۸ کیلوگرم زون بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود.

لویی یکافه” ملقب به آپولون در سال ۱۸۶۲ در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد ۹۰/۱ متر و دور سینه‌اش در حال تنفس ۱۳۷ سانتی‌متر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. “لویی‌سیر” کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال ۱۸۶۳ متولد شد.

قدش ۱۷۶ سانتی‌متر و وزنش ۱۳۵ کیلوگرم بود، دور سینه‌اش ۴۷/۱ متر و دور بازویش ۵۵ سانتی‌متر بود. او قادر بود وزنه ۲۴۹ کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد.

هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند.

در سال ۱۸۹۶ که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یوانانی بود که ۰۲/۲ متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت.

فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال ۱۹۱۳ که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال ۱۹۱۴ فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک ۱۹۱۶ برلین را بررسی نماید.

در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه‌ بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود.

با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال ۱۹۱۶ انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک ۱۹۲۰ آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال ۱۹۲۱ در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این روش در برنامه بازیهای سال ۱۹۲۴ مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال ۱۹۲۵ که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود.

در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (۱۹۳۲)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (۱۹۳۶) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.

پرس– کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.
یک ضرب– بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر.
دو ضرب– بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر

در سال ۱۹۲۰ همزمان با بازیهای المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل گردید و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال ۱۹۵۲ در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.

تاریخچه وزنه برداری در ایران

از زمانیکه ورزش زورخانه ایی در ایران متداول گردید برای آماده سازی کشتی گیران و تقویت و پرورش عضلات آنان از سنگ(یکی از وسائل باستانی) که امروز هم مرسوم است، و وزنه هایی که به شکل گلوله های توپ به وزن های ۲۵ ، ۴۲ و ۶۶ کیلوگرم بود استفاده می گردید.

بنا بر صحبت های اکثر پیشکسوتان نیز بعضی از پهلوانان قدیم مانند حسام، علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین داشتند و تمایل بسیار زیادی نشان می دادند . این عمل از دو جهت مورد استقبال پهلوانان بود؛ اولا حرکتی نمایشی در جهت نشان دادن قدرت و ثانیا در جهت پرورش و قدرت عضلات استفاده می شد امامتاسفانه چون این اوزان ثابت بودند نمی توانستند تغییری در آن ایجاد کنند .

در سال ۱۳۰۲ امان الله پادگرنی که تحصیلاتش را در خارج از کشور به اتمام رسانده بود به تبریز آمد و در مدت ۸ سال اقامت در آن شهر به تاسیس باشگاه اختصاصی و همچنین تعلیم وزنه برداری در مدارس و ارتش پرداخت. از آنجایی که وی کارشناس در ژیمناستیک و وزنه برداری بود با استفاده از دیفرانسیل اتومبیل هالتر هایی با اوزان مختلف ساخت و بوسیله آنها به تعلیم وزنه برداری پرداخت. در همین حین بود در باشگاه ایران تبریز هالترهای ریخته گری شده و صفحه ای ساخته شد تا در دسترس علاقمندان این رشته قرار گیرد.

در سال ۱۳۱۰ پادگرنی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. حدود دو سال بعد عبدالله نادری به همراه چند تن از دوستان خود میل هالتر و صفحه خارجی تهیه کردند( در همین زمان بود که با کپی برداری از هالتر و وزنه های اروپا هالتری که وزنه در آن می چرخید و ثابت نبود ابداع شد) و در منزل به تمرین وزنه برداری مشغول شدند تا اینکه در سال ۱۳۱۷ نادری به وسیله همایونی، مدیر مسابقه های اداره تربیت بدنی به پادگرنی معرفی شد تا به کمک هم اولین اقدامات زیر بنایی این رشته را بردارند.

(اولین هالتر و وزنه خارجی در حدود سال ۱۳۱۰ و توسط نادری به وزن ۱۱۰ پوند از هند به ایران آمد.
از جمله افرادی که توانست گامهای موثری را برای ایجاد مسابقه های رسمی این رشته در سطح داخلی بردارد باید به ابوالفضل صدری اشاره کرد که با رایزنیهای فراوان شرایط و زمینه این کار را مهیا کرد. وی با تلاش خود و کمک نادری و پادگرنی توانست در سال ۱۳۱۸ استارت برگزاری این رقابتها را در سطح کشوری بزند.

از سال ۱۳۱۸ تا ۱۳۲۱ سرپرستی این رشته ورزشی به عهده پادگرنی و آموزش و تعلیمات نیز زیر نظر ناردی اعمال می شد.

از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۲۵ سرپرستی مستقیم این رشته به عهده نادری گذاشته شد و برای اولین بار در کشور هیات وزنه برداری ایران در سال ۱۳۲۵ مرکب از پادگرنی، نادری، حسین عشقی و ناصر خموش تشکیل شد.

در سال ۱۳۲۵ هسته اصلی فدراسیونها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود در ایران پی ریزی شد که مهندس حسین صادقی به عنوان اولین رئیس فدراسیون کشور منصوب شد. وی تا سال ۱۳۳۲ در این پست ماند و حتی توانست معاونت فدراسیون بین المللی را نیز بدست آورد. (تا پیش از وی کمیته ها و گروههایی متخصص کار را برعهده داشتند که می توان به خود پادگرنی و نادری اشاره کرد.آنها سرپرست رشته به حساب می آمدند).

وی در سال ۱۳۳۲ به ایتالیا رفت و احمد علی ابتهاج به جای وی عهده دار مسئولیت فدراسیون شد. در سال ۱۳۳۳ فتح الله امیر علایی جایگزین وی شد و در سال ۱۳۳۴ عبدالمجید بختیار مسئولیت تام این رشته را بر دست گرفت تا با استفاده از نفوذ خود و حمایتهایی که از وی به عمل می آمد دورانی شکوفا در تاریخ این رشته به یادگار بماند. رکوردهای فراوانی طی چند سال ریاست وی شکسته شد و با توجه به همین پیشرفت وزنه برداری در ایران بود که وی توانست برای دومین بار کرسی معاونت فدراسیون جهانی را به ایران اختصاص دهد.

شاید بتوان مهمترین فعالیت وی در طول ۲ سال ریاستش را پایه گذاری شالوده اساسی برای ایجاد یک فدراسیون مستقل در سطح آسیا(کنفدراسیون) و ایران را نام برد که این امر بعد از ۱۸ سال فعالیت این رشته در ایران بوقوع پیوست.

بعد از وی و در سال ۱۳۳۷ تیمسار سرتیپ مصطفی امجدی به عنوان رئیس جدید فدراسیون وزنه بردای ایران آغاز به کار کرد.در زمان تصدی وی نیز اقدامات شایسته ای از نظر کیفی و کمی به منظور کمک و پیشرفت وزنه برداری در سراسر کشور صورت گرفت که تلاشهای فراوان وی در کنگره برگزاری رقابتهای المپیک برای بدست گرفتن امور فدراسیون جهانی باعث شد تا رئیس فدراسیون جهانی وقت از کار برکنار و به جای وی جانسون به عنوان رئیس جدید انتخاب گردد.
همین تلاشها باعث گردید تا تمامی روسای فدراسیونهای آسیایی با اکثریت قاطع آراء وی را به عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا انتخاب و معرفی نمایند. و این برای اولین بار بود که دفتر کنفدراسیون آسیا به ایران انتقال یافت.

وزنه بردای ایران از همین سال به بعد راه خود را بطور دقیق یافت و با روسای فدراسیون متععدی که تغییر می کردند فراز و نشیبهایی را نیز به همراه داشت اما قطعا می توان ۱۰ سال گذشته را تاریخ شکوفایی وزنه برداری ایران نامید.

فدراسیون فعلی با جذب نیروهایی جوان، تحصیلکرده و متخصص که اکثرا از جنس وزنه برداری نیز هستند توانست نقطه عطفی را در تاریخ وزنه برداری ایران به یادگار بگذارد.

طی ۸ سال گذشته نوار طلایی مدال آوری ملی پوشان کشورمان تحت هیچ شرایطی قطع نشده و ثانیا افتخار آفرینی وزنه برداران ایرانی به رده سنی بزرگسالان منحصر نگردد و همه ساله شاهد افتخار آفرینی نوجوانان و جوانان کشورمان درمیادین قاره ای و جهانی نیز باشیم. ضمنا در این دوره بود که وزنه برداری ایران توانست کاروان ورزشی اعزامی به المپیک سیدنی را صاحب ۲ مدال طلا کند و برگ ذرینی را در کارنامه خود ثبت نماید.

آسیب های ورزشی در وزنه برداری

وزنه برداری از ورزش های بسیار قدیمی است. البته هر کسی میتواند وزنه برداری کند ولی برداشتن وزنه های بسیار سنگین نیاز به داشتن قدرت عضلانی بالایی دارد که استعداد پرورش آنها تنها در عده ای از افراد پیدا میشود. وزنه برداری مانند هر ورزش دیگرمیتواند همراه با بروز آسیب هایی به سیستم حرکتی بدن باشد. این آسیب ها در غالب موارد به علل زیر ایجاد میشوند

  • تکنیک اشتباه در برداشتن وزنه
  • برداشتن وزنه های بیش از توانایی بدن
  • ورزش زیاد تا حد خستگی مفرط
  • انجام ندادن کافی نرمش های کششی

وزنه برداری بیش از هرجایی به ستون مهره، شانه، آرنج و زانو فشار وارد میکند و در این ورزش آسیب های این قسمت ها بیش از مناطق دیگر بدن دیده میشوند.

ستون مهره

در حین بلند کردن وزنه فشار زیادی به ستون مهره، عضلات و رباط های اطراف آن و دیسک بین مهره ای وارد میشود. از شایعترین آسیب های ستون مهره در حین وزنه برداری کشیده شدن شدید عضلات و یا رباط های اطراف ستون مهره است. این کشیدگی معمولا خفیف بوده و تنها موجب چند روز کمردرد و خشکی ستون مهره میشود و در بسیاری اوقات میتوان آن را با استفاده از داروهای ضد التهاب، مدتی استراحت، سرد کردن کمر در موقع آسیب و گرم کردن آن در روزهای بعد درمان کرد.

در موارد شدیدتر ممکن است در این عضلات و رباط ها پارگی هایی ایجاد شود که کمردرد شدیدی ایجاد میکند. در این موارد ورزشکار نیاز به مراقبت یک پزشک متخصص دارد.

یکی دیگر از آسیب های کمر حین وزنه برداری فتق یا هرنی دیسک بین مهره ای و ایجاد علائم سیاتیک است. این آسیب موجب کمردرد و دردهای انتشار یابنده به لگن و اندام تحتانی میشود و ممکن است همراه با علائم حسی و حرکتی باشد. مهمترین عامل پیشگیری کننده از این آسیب ها تقویت عضلات کمر و شکم است.

شانه

حرکت دست و وزنه به بالای سر موجب فشار زیادی به مفصل شانه میشود. مهمترین قسمتی از شانه که در وزنه برداری آسیب میبیند عضلات روتاتور کاف است. اینها عضلاتی در عمق شانه هستند که دور تا دور مفصل شانه را احاطه کرده و آن را حمایت میکنند. بروز سندروم ایمپینجمنت به علت گیر کردن و آزرده شدن تاندون عضله سوپرااسپیناتوس از دسته عضلات روتاتور کاف ایجاد شده و موجب احساس درد در بالای شانه میشود.

اعمال فشارهای بیشتر به شانه میتواند موجب پارگی های ناقص یا حتی کامل در تاندون عضلات روتاتور کاف شود.

دیگر آسیب های احتمالی ناحیه شانه در یک ورزشکار وزنه بردار عبارتند از:

  • استئولیز یا خورده شدن استخوان ترقوه در محل مفصل آکرومیوکلاویکولار
  • دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار
  • کشیدگی عضله دوسر بازویی
  • تاندنیت دوسر بازویی
  • پارگی تاندون دوسر بازویی

آرنج

محل اتصال عضلات اکستانسور و عضلات فلکسور ساعد در ناحیه آرنج میتواند تحت کشش قرار گرفته و موجب بروز درد و ناراحتی شود. کشش زیاد بر روی عضلات اکستانسور ساعد میتواند موجب کشیده شدن محل اتصال تاندون مشترک این عضلات به کندیل خارجی استخوان بازو در ناحیه آرنج شده و پارگی های میکروسکوپی ریزی را در آن ناحیه ایجاد کند. این آسیب را تنیس البو مینامند که میتواند موجب بروز درد در قسمت خارجی مفصل آرنج شود.

با همین مکانیسم، کشش بیش از حد به عضلات فلکسور ساعد هم میتواند موجب کشیده شدن محل اتصال تاندون مشترک این عضلات به اپی کندیل داخلی استخوان بازو در ناحیه آرنج شده و پارگی های میکروسکوپی ریزی را در آن ناحیه ایجاد کند. این پارگی ها موجب بروز دردی در ناحیه داخلی آرنج میشود که به آن گلف البو میگویند.

زانو

یکی از قویترین عضلات یک وزنه بردار عضلات چهارسر ران او است که در جلوی استخوان ران قرار دارند. این عضلات کار اصلی را در حین بلند شدن ورزشکار از حالت نشسته به حالت سر پا انجام میدهند و مسئول اصلی راست و مستقیم کردن مفصل زانو هستند. تاندون عضله چهارسر ران در پایین به استخوان کشکک و سپس به استخوان درشت نی درست در زیر زانو متصل میشود. گاهی اوقات کشش زیادی که این عضله به استخوان کشکک وارد میکند موجب بروز کندرومالاسی یا نرمی غضروف کشکک میشود.

با همین مکانیسم کشش زیاد تاندون بر روی استخوان درشت نی میتواند موجب بروز تاندونیت کشکک شود.

سایر موارد

 حرکات وزنه برداری:

۱- یک ضرب: وزنه ها با یک حرکت از زمین تا بالای سر انتقال داده می شود.
۲- دوضرب: این حرکت در دو مرحله انجام می شود.
▪ مرحله اول: از زمین تا روی سینه
▪ مرحله دوم: از روی سینه تا بالای سر

 وزن های بدنی وزنه برداران:

۱- وزن ۵۶ کیلوگرم ۲- ۶۲ کیلوگرم ۳- ۶۹ کیلوگرم ۴- ۷۷ کیلوگرم ۵- ۸۵ کیلوگرم
۶- ۹۴ کیلوگرم ۷- ۱۰۵ کیلوگرم ۸- ۱۰۵+ کیلوگرم

 داورها:

مسابقات وزنه برداری را ۹ نفر قضاوت می کنند که شامل ۳ داور، ۳ ژوری که نظارت بر کار داوران دارند. ۱ نفر وقت نگه دار، ۱ نفر کنترل فنی و ۱ نفر منشی.
▪ هر ورزشکار در هر حرکت ۳ نوبت اجازه وزنه زدن دارد.
▪ زمان برای هر نوبت، ۱ دقیقه می باشد. زمان از لحظه ای که صفحه گذار از روی تخته خارج می شود شروع می شود.
▪ اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم ۲ دقیقه وقت دارد.
▪ ۳ چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و ۳ چراغ قرمز یا ۲ چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می باشد.
▪ داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام میکند تا وزنه را به پایین بیاندازد. با صدای زنگ، وزنه به طور صحیح به زمین انداخته می شود.


صفحه هالتر:

وزنه سنگین مدوری است که به شکل دیسک در دو انتهای میله فلزی هالتر بسته می شود.


 تخته هالتر:

سکوی چوبی، مربع یا مستطیل و کم ارتفاعی است به ابعاد ۴×۴ یا ۳×۴ متر که وزنه برداری روی آن انجام می شود.

قوانین وزنه برداری:

۱- وقتی وزنه بردار موفق شد هالتر را بالای سر برد، باید آن را سر جای خود نگهدارد.
۲- اگر هنگام بالا بردن هالتر دست های وزنه بردار خم شود و دو مرتبه راست شود خطا است.
۳- اگر وزنه بردار توانست هالتر را در بالای سرخود ثابت نگهدارد باید یک لحظه کوتاه مکث کند و وقتی داوران اجازه دادند آن را پایین بیاورد، پایین آوردن هالتر بدون فرمان داوران خطاست.
۴- وزنه بردار اگر هالتر را از تخته بیرون بیندازد خطاست. حتی اگر وزنه را به خوبی مهار کند، ولی اگر هنگام پایین آوردن هالتر را بیرون از تخته بگذارد باز هم خطاست.
۵- انداختن وزنه از بالای سر به پایین خطا است.
▪ مجموع حرکت یک ضرب و دو ضرب به عنوان رده بندی نهایی در نظر گرفته می شود.

وزن صفحات فلزی:

قرمز ۲۵ کیلوگرم، زرد ۱۵ کیلوگرم، آبی ۲۰ کیلوگرم، سبز ۱۰ کیلوگرم، سیاه ۵/۲ کیلوگرم وقفل های دو طرف میله به عنوان وزنه ۵ کیلوگرمی حساب می شود.

دیدگاهتان را بنویسید